Met verdriet heb ik van de week het artikel gelezen van het Evangelische platform Revive over Het Prinsensprookje in Volendam. Waarin de voorstelling “werk van de vijand” wordt genoemd. Na alle verdere ophef die is ontstaan, stond ik gister NOS / NH Nieuws te woord (mede naar aanleiding van het Revive artikel).

NOS: De acteur heeft het stuk op Revive ook gelezen. “Ik ben zelf christelijk opgevoed en ik heb lange tijd ook gedacht als zij”, zucht hij. “Dat doet aan de ene kant nog heel erg pijn, maar ergens kan ik me daardoor in haar verplaatsen. Ik dacht toen ook zo, totdat ik echte liefde voelde voor een man. Ik ben nog steeds christen en kijk inmiddels anders. Over dit punt gaan we het wellicht niet eens worden. Dat is droevig, en we kunnen er hard over discussiëren, maar ik ben bang dat dat ons alleen maar verder uit elkaar drijft, dus is het helaas wat het is.”

Daar wil ik graag nog een aantal woorden aan toevoegen:

Het raakt me als er weer kinderen zijn die van hun ouders niet naar de voorstelling mogen.
Het raakt me als ik hoor dat ouder-apps ontploffen, vol ophef over de voorstelling.
Het raakt me als er in de ochtend zomaar iemand van de lokale krant in de zaal zit.
Het raakt me als kinderen beginnen te lachen wanneer in een nagesprek het woord homo wordt gebruikt.
Het raakt me wanneer een kind het raar vindt als twee mannen kussen.

We hebben geprobeerd iets liefs te maken, een voorstelling waarin we invoelbaar maken dat het heel logisch is dat prins Harrie trouwt met degene bij wie hij het beste past. Een toegankelijke voorstelling die draait om de liefde en die voor iedereen de moeite waard is. En daarom blijven we spelen. Want:

Het raakt me ook als een juf zegt dat ze deze voorstelling nu ook met haar eigen kinderen wil zien.
Het raakt me ook als een kind eerst zegt dat kussen tussen twee jongens raar is, maar vervolgens eigenlijk helemaal niet kan bedenken waarom.
Het raakt me ook als een kind tijdens de voorstelling een bloem aan Harrie brengt zodat hij deze vervolgens weer aan Gijs kan geven.
Het raakt me ook als we met z’n allen JA tegen de liefde zingen en soms zelfs schreeuwen.
Het raakt me ook als er een luid applaus volgt na de huwelijkskus

Het raakt me om dit sprookje te mogen spelen.

Tot slot ben ik dankbaar voor de overwegend positieve reacties die worden geplaatst op social media, en denk ik dat mildheid op z’n plaats is om niet verder te polariseren.

Om met een Bijbeltekst te eindigen:
“Had ik de liefde niet, ik zou niets zijn”